Drukdrukdruk, de senior van Vancouver

Een prachtige zonnige frisse dag in Vancouver. Vandaag gaan we ze ontmoeten, de senior van Vancouver! Dat is ons plan. Maar dat valt nog niet mee in deze stad waar het gonst van nieuw en anders. Je proeft de inspiratie. Zoveel jongeren, waar zijn ze, die ouderen?
Dan komen er twee mensen op een scootmobiel met hoog tempo onze kant op. Zeker 80 plus. Het is hier echt de omgekeerde wereld, vraag ik aan ze, mag ik even war vragen,...is het antwoord: sorry we are in a hurry! Heel jong Vancouver heeft de tijd. Is behulpzaam en maakt een praatje. Grappig onze eerste ervaring met de senior van Vancouver.

We gaan verder en komen een oudere man tegen. Weer de vraag, mag ik u...het antwoord:
Al bellend tegen zijn vriend, er staat hier een jonge dame die wat wil vragen.
Hij neemt de tijd. Met de vraag hoe het is om hier als oudere te wonen, vertelt hij oprecht dat het niet meevalt. Als je een huis verkocht hebt  (50 jaar geleden 20.000, nu 2 miljoen, gigantische prijsstijging) dan heb je middelen om te leven. Heb je niet goed voor jezelf gezorgd, dan is het erg moeilijk. Je moet zelf voor je oude dag zorgen. InVictoria heb je betere ouderencommunitys. Het klimaat is beter. De Phoenixgangers, ofwel trekvogels genoemd, komen in de zomer van Vancouver. Dan is het daar te heet. We zullen het over een aantal dagen horen van de mensen daar.
Met de vraag hebben jullie (ondertussen was een andere vriend erbij gekomen en kletste gezellig mee) een tip voor de oudere in Nederland, was het antwoord:
Drink whiskey en bier, Joke!, blijf actief, en regel de dingen zelf. Maak je niet afhankelijk. De heren zijn 71 en 78 jaar. En hun vriend van 85 wint regelmatig zeilraces.

Wij vervolgen onze weg. Nadat we met een broodje in de hand de fiets op willen stappen horen we, op z'n Limburgs hee, hollanders? We draaien ons om en staat er een wat oudere dame die blij roept, ach wat leuk! We raken aan de praat en stellen dezelfde vraag als aan de heren een uur geleden. Deze vrouw woont al 33 jaar in Vancouver, was de eerste vrouwelijke banketbakker. Ze wilde nooit terug naar Nederland, was ze was in love met Canada. Toch met het klimmen der jaren vraagt ze zich af wat te doen. Net als haar Schotse vriendin zijn ze van mening dat het voor de oudere met weinig middelen het niet prettig vertoeven is. Ze denken om zelf een groepje mensen bij elkaar te zoeken waarmee hun oude dag min of meer prettig wordt. Ze kunnen elkaar helpen en er voor elkaar zijn. Maar misschien gaan ze ook terug naar Nederland of Schotland. Heel positief zijn ze niet. Hun tip voor de oudere Nederlander: wees blij dat de Nederlanders zo bezorgd zijn om hun ouderen. En dat er organisaties als wij zijn die erover blijven nadenken. Ook al veranderen systemen. We nemen afscheid van elkaar. Beide blij met het gesprek.
Wijzelf hebben het in de avond nog gehad over de mooie gesprekken. Stof tot nadenken!
Mochten jullie als lezer vragen hebben, laat het ons weten. En we stellen ze voor jullie aan de senioren hier in Vancouver.